Mijn berichten gaan vaak over mijn ziekte, addison-biermer. Dat is dus een opnameprobleem van vitamine B12. En ja, dat heb ik. Maar ik ben meer dan de vrouw met Addison-Biermer. Ik ben Marion. Lief, zorgzaam, eigenwijs (en dat is maar goed ook met deze ziekte). Dat zijn mijn goede eigenschappen, de minder goede laat ik maar achterwege…

Mijn moeder had me laatst een nieuwe lippenstift gegeven. Lipfinity van Max Factor nummer 022 forever lolita. Dat is een longlasting lipstick. Ik was er blij mee want ik heb met lippenstipt vaak dat ze na een paar uur alweer vervaagd zijn. Dit zou dus de hele dag blijven zitten. Ik heb aan Kelly gevraagd wat ze van de kleur vond en ze zei dat het hem leuk vond. Dat beloofde wat. Ik deed hem op, dat moet in 2 delen. Eerst de lipstick en daarna de balsem. Ik ging aan het werk en heb daar nog gezellig gepraat met de buren. Omdat ik naar het ziekenhuis moest, naar de gynaecoloog, moest ik eerder van mijn werk weg. In de auto heb ik even gecheckt hoe de lipstick zat. Ik schrok me rot, ik zag eruit als een clown! Gelijk schoot door me heen dat anderen me zo gezien hadden. Ze hadden niet eens raar gekeken. Ik probeerde onderweg de lipstick weg te vegen, maar dat lukte natuurlijk niet. Hoe kreeg ik dat van mijn lippen af? Ik moest naar het ziekenhuis? Natuurlijk zag de gynaecologe me meer van onderen dan van boven, maar toch. Ik moest wel eerst door het ziekhuis heen lopen met de kans dat andere mensen mij zo zagen.  Gelukkig had ik intieme verfrissingsdoekjes  bij me en in de wc van het ziekenhuis heb ik de lipstick van mijn lippen gepoetst. Eindelijk was die felle kleur eraf! Deze kleur stond mij niet! Had ik thuis maar beter in de spiegel gekeken.

Toen Kelly’s fjord nog op de manege stond ging ik wel eens mee om haar te verzorgen. Ik heb wel eens op Bente gereden, nou ja gestapt en het leek me geweldig om eens op een groot lief paard te rijden. Of ik het durfde was een tweede. Er was ook altijd een les waarin volwassen vrouwen reden. Als ik dan bij Kelly stond was het, hee Marion! Hoi Marion! En ik heel zachtjes hoi… Dat waren vrouwen die aan het galopperen waren! Dat wilde ik ook! Maar durfde ik dat ook? Durfde ik er eigenlijk wel op? Want zo’n  mooi dier heeft ook wel in de gaten dat ik niet helemaal rustig ben. Kelly heeft op een dag geregeld dat ik paard mocht rijden. Op zo’n grote, maar wel lief paard. Heel mooi hoor en ik wou het ook heel graag en verheugde me er ook op, echt, maar hoe moest ik erop komen? Volgens mij heb ik nog geprobeerd om mijn been in de beugel te krijgen maar verder dan dat kwam ik niet. En als het me al lukte om erop te gaan zitten, hoe zou ik er weer af komen? Van die brede rug van het paard? Ze zouden me eraf moeten takelen. Die droom is dus nog steeds een droom. Als ik me een lange tijd heel goed voel wil ik het nog wel proberen, maar eerst maar even niet.

Toen we net met de Kerstactie waren gestart kregen we reacties uit de hele provincie Groningen. Mensen die nog levensmiddelen over hadden of een volle spaarkaart hadden voor een boodschappenpakket bij hun in het dorp. Zo moest ik op een middag vanuit mijn werk naar een dorp waar ik vanaf mijn werk nog nooit naartoe was gereden. En mijn coördinatie is niet echt goed. Ik had gelukkig navigatie in de auto. Maar wat zegt dat als je zelf heel erg eigenwijs bent en het gewoon beter denkt te weten dan de stem die je vertelt dat je over 400 meter naar rechts moet. Dan ga je na 100 meter al naar rechts. En als je er helemaal niet meer uitkomt bel je je man die druk aan het werk is om te zeggen dat de navigatie toch echt in de war is. Als hij je dan geruststelt en zegt dat je gewoon de weg moet volgen want je komt daar en daar langs (en dat is voor mij dan wel weer bekend terrein) durf ik het weer aan. Zo kwam ik bij een oudere dame die een volle spaarkaart had voor een boodschappenpakket. Deze lange rit had ik hier wel voor over. Wij hebben dankzij deze mevrouw weer een gezin blij kunnen maken.

Over coördinatie gesproken. Een tijdje geleden was de hoofdweg waar ik altijd langs rij naar mijn werk afgesloten. Ik ben maar binnendoor gereden want de dag ervoor ging het bijna mis en langs deze weg wist ik dat het goed zou gaan en bijna op mijn werk zou zijn. Maar ineens zag ik dat er een bord geplaatst was. Hier moest ik dus langs om weer op de hoofdweg uit te komen. Gelukkig, dit zou dan ook weer een stuk sneller gaan. Een stukje doorrijden en dan naar links of rechts. Ik koos voor links volgens mij. Goed geheugen heb ik he. Richting hoofdweg zag dit er verdacht veel op dat ik weer huiswaarts reed! Ik had de andere afslag moeten nemen! Ik kon nergens keren en reed dus bijna weer naar huis. Wat baalde ik! Dit heb ik dus altijd! Met of zonder navigatie in de auto!

Dit ben ik dus, onder andere. Ik ben meer dan iemand met een ziekte. Ik ben Marion. Ik ben perfect, nou ja bijna dan….