Er was eens een journalist bij Elsevier die een artikel plaatste met als titel:
“Wie zijn vitamine B12- activisten en krijgen ze gelijk?”
Het artikel kun je hier vinden. Als deze man zich goed had ingelezen had hij het hele artikel niet geplaatst. Dan had hij eerst navraag gedaan bij degene over wie hij nu zo neerbuigend schrijft. Deze Groningse “B12 activist” had het hele verhaal van dhr. Rozendaal van A tot Z kunnen weerleggen en hem kunnen vertellen hoe het werkelijk zit. Als dhr. Rozendaal op de site van Henk de Jong of stichting B12 tekort had gekeken én de verhalen van patiënten had gelezen was hij tot een heel ander verhaal gekomen. Dan had hij kunnen lezen dat veel mensen een opname probleem hebben en niet veganistisch of vegetarisch zijn. En had hij kunnen lezen dat het erfelijk kan zijn!
Omdat veel artsen (nog) niet veel kennis hebben van B12 tekort is het juist goed dat deze sites er zijn en mensen via internet op de hoogte worden gesteld van de risico’s van een tekort. De mensen achter veel van deze sites doen alles vrijwillig! Hebben er dus geen enkel financieel gewin bij en geven hun vrije tijd op voor een goede zaak!
Ik heb zelf ook heel veel aan de site van Henk de Jong en Stichting B12. Door deze sites wist ik hoe een goede behandeling hoorde te zijn. Wist ik van terugvallen, beginverergering, andere vitamines enz…
Na de publicatie van het artikel is er op Twitter, Facebook en bij Elsevier heel veel gereageerd.
Ook zijn er mensen die brieven hebben gestuurd naar Elsevier. Ik wil je graag een brief laten lezen van Susan Kuijer. Ze heeft een blog genaamd Crosspoints en daarin heeft ze een uitgebreide brief geschreven aan dhr. Rozendaal.
“Brief aan Simon Rozendaal”
En daar valt niets meer aan toe te voegen….
