Na een paar dagen in het ziekenhuis te hebben gelegen kon ik weer naar huis. In het ziekenhuis hebben ze me geleerd hoe ik met krukken moest lopen en toen ik dat onder de knie had mocht ik gelukkig weer naar mijn gezinnetje en de dieren. Ik had natuurlijk wel een probleem: ik kon niet veel meer. Had geen energie, kon haast niet lopen en voelde me gewoon niet goed. Een paar weken daarvoor had ik de Thuiszorg al gebeld of ik ook huishoudelijke hulp kon krijgen. Ik had een goede reden dacht ik. Maar er werd me gelijk gevraagd of ik ook een man had en kinderen. “Ja”, zei ik. “Mijn man werkt en mijn kinderen gaan naar school”. Ze waren toen 15 en 12. Ik kreeg te horen dat mijn kinderen na schooltijd maar moesten helpen en mijn man na zijn werk. Huishoudelijke hulp kreeg ik niet! En huiswerk, sport en vrije tijd? Dat telt niet? En wat te denken van wat er door de hoofden van de kinderen gaat die hun moeder zo ziek zien worden?
Categorie: Mijn verhaal vanaf het begin…
Februari 2008, opname ziekenhuis
De vorige keer eindigde ik mijn verhaal dat ik de apotheek belde omdat het steeds slechter met me ging. Het was heel goed mogelijk dat de klachten kwamen door B12 tekort volgens de apotheker. Toen Gerry thuiskwam van het boodschappen doen, was het gevoel in mijn benen zo raar, alsof ze niet bij me hoorden! Ik vertrouwde het niet en heb de dokterspost gebeld. We konden direct komen. Het was nog een hele toer om naar de auto te lopen, ik liep helemaal voorover en natuurlijk heel moeilijk. Aangekomen bij de dokterspost waren we gelukkig direct aan de beurt. De dienstdoende arts onderzocht me en vertelde me waar hij aan dacht: een hersentumor. Dat kwam even binnen. Gelukkig had ik een paar weken daarvoor een MRI scan van mijn hoofd gehad en daar was niets op te zien en dat vertelde ik hem ook. Omdat hij verder niets voor me kon doen, moesten we naar Winschoten omdat daar een neuroloog was die dienst had. Het was glad op de weg maar ik ben nog nooit zo snel in Winschoten geweest. Eenmaal in het ziekenhuis werd er gelijk bloed afgenomen en werden er neurologische testjes gedaan. Toen de arts vroeg of ik ook ergens mee zat en mijn man antwoordde: “ja, ze zit ermee dat ze haar huishouding niet meer zelf kan doen” wist ik het antwoord al.
Februari 2008, ja het is alweer even geleden
Ik vertelde je dat ik was doorgestuurd naar de SEH. Daar aangekomen werd me gevraagd wat er aan de hand was. “Ik kan niet meer lopen” vertelde ik. Omdat het druk was kon ik weer gaan. Moest ’s middags maar naar de huisarts. We zijn ’s middags naar een vervangende huisarts gegaan en het lopen van de wachtkamer naar de spreekkamer duurde voor mijn gevoel wel 10 minuten. De arts vertelde me dat ik hyperventileerde, dat kon volgens mij ook niet anders omdat ik helemaal kapot was van het stukje lopen. En hij zei nog iets, een onderzoek. Volgens mij van de zenuwbanen van mijn rug. Maar ik kan het je niet precies meer vertellen. Mijn geheugen is ook niet meer wat het geweest is. Dat is ook een veelgehoorde klacht van B12 tekort.
We zijn naar huis gegaan en ik ben op de bank in slaap gevallen. Ik kan me niet veel meer herinneren van de rest van de dag. De dag erop, vrijdag 15 februari , ik weet het nog als de dag van gisteren. Omdat ik nog steeds niet goed kon lopen is Gerry ’s avonds boodschappen gaan doen. Ik kreeg een steeds raarder gevoel in mijn benen. Ik heb de apotheek gebeld omdat er geen huisartsen meer waren die dienst hadden. De apotheker nam zelf op en op mijn vraag of dit kon komen door het B12 tekort zei hij dat dat goed mogelijk was.