Zoals je kon lezen bij mijn vorige post waren de arts en ik het niet met elkaar eens. Ik heb altijd gezegd dat het aan mijn benen lag en niet “tussen mijn oren” zat. En daar bleef ik bij. Gelukkig kreeg ik een naam van een arts die kennis had van vitamine B12 tekort. Zou ik überhaupt serieus genomen worden? Zou deze arts me kunnen vertellen of ik ooit weer uit de rolstoel zou komen? Ik zat er al een jaar in! Wilde weer kunnen lopen! Gewoon mijn eigen gang kunnen gaan. Het liefst wilde ik morgen wakker worden en me beseffen dat ik alles gedroomd had, dat ik een hele nare droom had gehad.
Categorie: .
En weer een leuk vooruitzicht…
Na het gezellige weekje Ameland moet ik eerst bijkomen. 44 jaar, meer dan 7 jaar injecties, 2 tot 3 keer per week en nog steeds last van terugvallen. Ik weet dat ik (soms) eigenwijs ben en ik moet zeggen dat ik dat ook best wel een goede eigenschap vind, maar als ik merk dat het minder gaat doe ik een stapje terug. Al vind ik dat vaak moeilijk. Ik wil fietsen, sporten en gewoon zo leven als ieder ander! Maar vaak lig ik na het eten op de bank met een fleece- kleed over me. Heb het dan koud en vaak heb ik dan weinig energie meer. Heb ik wel energie, dan pak ik dat ook met beide handen aan en ga leuke dingen doen. Eén van die leuke dingen die ik met Kelly heb gedaan is naar de Toppers in Concert! Een week van tevoren doe ik het zo rustig mogelijk aan zodat ik energie genoeg heb om de hele dag door te komen. We zijn met een touringcar gegaan zodat we ’s nachts ook niet meer met de auto terug hoefden.
Maar als we alles van te voren wisten waren we wel met de auto gegaan! De busreis heen duurde 4 en half uur! Dat kwam omdat de chauffeur een halte vergeten was waar feestgangers stonden te wachten om ook mee te gaan. Dus moesten we weer terug om ze op te halen. Om 19:50 waren we bij de Arena. We hadden veldkaarten en konden gaan en staan waar we wilden. Het concert was geweldig, echt een feest! We hebben gezongen en gedanst. Na het concert was het zoeken naar de touringcar en terug naar Groningen. 04:30 waren we thuis. Wat waren we blij in bed te liggen! Een concert bezoeken is leuk, maar 8 uur reizen is wel erg lang!
’s morgens werd ik gewekt met een kopje koffie, heerlijk om zo wakker te worden! Nog nagenietend van het concert ben ik de dag doorgekomen, lekker rustig, lekker lui….
De dagen erna merk ik pas wat een impact zo’n dag heeft op mijn lichaam…
Ameland, here we come…
Ieder jaar gaan we in de meivakantie met de familie naar Ameland. We huren al jaren hetzelfde huis met zwembad, sauna en whirlpool en genieten van het samenzijn.
We gaan shoppen in Nes, dat is een jaarlijks terugkomend ritueel.
Het is er gezellig druk, er zijn veel toeristen. We hebben een aantal kledingzaken die we jaarlijks aandoen. Kleding wordt gepast en geshowd. We geven commentaar of het wel of niet leuk is. We gaan winkel in, winkel uit. Ik zie leuke kleding maar pas het toch maar niet. Het ontbreekt me aan energie. Bij de laatste winkel, waar ze hele leuke kleding hebben merk ik dat de kracht uit mijn benen gaat. Lopen wordt moeilijker. Buiten staan bankjes en ik besluit om daar maar te gaan zitten en te wachten tot iedereen klaar is. Mijn ouders zitten er al en we kletsen gezellig. Gerry besluit later om de auto te halen en naar ons huis te rijden. Lopen wil haast niet meer. Zo komt er aan een leuke dag een einde. Thuisgekomen merk ik dat de kracht er nog meer uitgaat en ik begin nog meer pijn te krijgen. Dit is toch niet de bedoeling van de vakantie! Naast het krachtsverlies krijg ik ook zenuwpijn, een verschrikkelijke pijn waarbij ik hoop dat dit kortstondig gaat duren.
De dagen erna wordt het alleen maar erger en ik kan niet anders dan rustig aan te doen. Donderdags wil Kelly samen met nicht Jainy paardrijden en daar wil ik wel graag bij zijn. Met de krukken van mams me ondersteunend gaan we richting paarden en als de meiden uit zicht zijn gaan Gerry en ik nog een stukje Ameland verkennen met de auto. De meiden zijn net op tijd terug voor een dikke regenbui losbarst. Snel naar huis, aan de thee!
Vrijdags was de week Ameland al weer voorbij. Het was een hele gezellig week met de familie. We hebben lol gehad, spelletjes gedaan (waarbij ons team jammer genoeg verloren heeft). Maar dat mag de pret niet drukken…
(op de foto zie je mij voordat ik last kreeg van krachtsverlies)
En de soap gaat verder….
De vorige keer vertelde ik al dat het verhaal verder gaat….ja het kan nog een stukje erger. Als je als patiënt zeker weet wat jou mankeert en telkens krijg je te horen dat het psychisch is, geloof me, dat doet pijn! Vooral als je je echt verschrikkelijk voelt.
Februari 2008, ja het is alweer even geleden
Ik vertelde je dat ik was doorgestuurd naar de SEH. Daar aangekomen werd me gevraagd wat er aan de hand was. “Ik kan niet meer lopen” vertelde ik. Omdat het druk was kon ik weer gaan. Moest ’s middags maar naar de huisarts. We zijn ’s middags naar een vervangende huisarts gegaan en het lopen van de wachtkamer naar de spreekkamer duurde voor mijn gevoel wel 10 minuten. De arts vertelde me dat ik hyperventileerde, dat kon volgens mij ook niet anders omdat ik helemaal kapot was van het stukje lopen. En hij zei nog iets, een onderzoek. Volgens mij van de zenuwbanen van mijn rug. Maar ik kan het je niet precies meer vertellen. Mijn geheugen is ook niet meer wat het geweest is. Dat is ook een veelgehoorde klacht van B12 tekort.
We zijn naar huis gegaan en ik ben op de bank in slaap gevallen. Ik kan me niet veel meer herinneren van de rest van de dag. De dag erop, vrijdag 15 februari , ik weet het nog als de dag van gisteren. Omdat ik nog steeds niet goed kon lopen is Gerry ’s avonds boodschappen gaan doen. Ik kreeg een steeds raarder gevoel in mijn benen. Ik heb de apotheek gebeld omdat er geen huisartsen meer waren die dienst hadden. De apotheker nam zelf op en op mijn vraag of dit kon komen door het B12 tekort zei hij dat dat goed mogelijk was.