Het is alweer een hele tijd geleden dat ik een bericht geplaatst heb in mijn blog. Een van de redenen dat ik haast geen blogpost meer schrijf is dat ik het best wel druk heb. En mijn leven is veranderd, positief. Ten eerste heb ik geen terugvallen meer gehad. Daar ben ik al zo blij om! Met mijn gezondheid gaat het dus heel goed! Ik injecteer nog wel elke vierde dag. Best veel maar ik voel me daar het beste bij. Natuurlijk heb ik vaak geprobeerd te minderen maar dat lukt me (nog) niet. Dus blijf ik gewoon zo doorgaan en neem ik die injecties maar voor lief. Al een aantal jaar werk ik als administratief medewerkster in het bedrijf van mijn vader. Het werk vind ik hartstikke leuk en omdat ik de enige ben op kantoor is het ook heel veelzijdig werk. Daarnaast ben ik ook vaak alleen en dat vind ik wat minder. Ik mis collega’s en even gezellig een praatje maken. Daarom ben ik vorig jaar gaan solliciteren en niet als administratief medewerkster maar bij een supermarkt. Iets heel anders maar dat leek me nou ook zo leuk! En inmiddels werk ik alweer bijna een jaar als caissière bij de Jumbo! Het leuke van dit werk is dat ik collega’s heb van mijn eigen leeftijd maar ook collega’s die nog jonger zijn dan mijn eigen kinderen. En even een praatje maken met klanten is ook altijd gezellig. Ik heb nu dus twee banen. 

Maar daarnaast mag ik er nog iets heel moois bij doen. Ik mag elke woensdag oppassen. Oppassen op mijn kleindochter! Ik ben 14 december oma geworden! En daar ben ik zo trots op. Ze heet Emma en (natuurlijk zeggen alle opa’s en oma’s dat) is de allermooiste en allerliefste kleindochter van de hele wereld! Elke woensdag is het genieten. Als ik terugdenk aan 10 jaar geleden (Februari 2008, ja het is alweer even geleden) had ik niet durven denken dat ik vandaag de dag alweer alles zou kunnen. Ik heb wel altijd gezegd dat ik weer uit de rolstoel zou komen. Heb altijd gezegd dat de rolstoel niet bij mij hoorde. Misschien was dat omdat ik bang was? Of omdat mij dat sterkte in het doorzetten? Ik weet het niet. Maar ik weet wel dat als ik naar de artsen had geluisterd nu niet op Emma had kunnen passen. En had ik niet kunnen werken. Ik wil hiermee zeggen dat je goed naar je eigen lichaam moet luisteren. En als jouw arts je vertelt dat je maar tabletten moet gaan slikken terwijl je weet dat je injecties nodig hebt, of dat je na een paar injecties maar weer moet gaan bloedprikken je voor jezelf moet opkomen. Dat heb ik ook gedaan, met behulp van hele goede info:

home.kpn.nl/hindrikdejong/

Heb jij altijd al je verhaal over B12 tekort willen vertellen, zodat iedereen die kan lezen? Wil je anderen waarschuwen? Wil je tips geven? Je mag je verhaal naar mij sturen via Contact en wie weet lees je jouw verhaal (mag ook anoniem) of tips binnenkort op mijn blog .