Ik vertelde je in een vorig bericht dat ik het gevoel had niet goed te worden, weg te vallen. En dat uitgerekend op de traplift. En zoals ik schreef was het niet eenmalig. Ik heb het nog een paar keer gehad. De keer die erop volgde was op de wc. Ja, ik kies de plekken wel uit.  Wat er op dat moment gebeurt is dat ik me raar voel worden in mijn hoofd, niet goed voel worden en ik verlies dan bijna het bewustzijn. Mijn hele lichaam wordt dan slap en ik kan bijna niet praten. Ik probeerde Kelly te roepen maar ze hoorde me niet. Ik kon daar natuurlijk niet blijven zitten, niet wetende wat er zou gebeuren en heb met mijn laatste energie Kelly geroepen. Toen ze me zo op de wc aantrof heeft ze mijn moeder geroepen en zij kwam met een glas water om me een beetje bij te brengen. Ik zag aan mijn moeder en Kelly dat ze geschrokken waren dat ze me zo aangetroffen hadden. Ik zag er natuurlijk ook niet echt geweldig uit. Mijn moeder heeft me naar de kamer gebracht, stapje voor stapje en me op bed gelegd. Dit gebeuren op de wc, het wegvallen, had zo’n 10 minuten geduurd. Mijn moeder heeft de huisarts gebeld, want dit was natuurlijk niet normaal. De huisarts kwam langs en zei dat ik me niet druk hoefde te maken en dat er niets kan gebeuren. Maar ik was er niet gerust op, want stel je voor dat het gebeurt als ik alleen in huis ben, of als ik met mijn scootmobiel onderweg ben?

Een paar dagen daarna heb ik weer een hevige “aanval” gehad. Ik wou naar de keuken lopen en vernam al dat dat niet goed meer ging. Alsof ik dronken was. Ik ben toen op bed gaan liggen en heb een van de kinderen geroepen om bij me te blijven. Ik ben toen weer langzaam weggezakt. Maar nu nog verder weg. Kelly heeft toen een kennis gebeld en zij was er gelijk. Ze heeft 112 gebeld en de ambulance was er ook gelijk. Ze onderzochten me en verdachten me licht van een CVA. Ben met de ambulance naar het ziekenhuis gegaan en werd onderzocht en kreeg een scan van mijn hoofd. Ik geloof dat een arts- assistent bij me kwam en me vroeg hoe het ging en dat ik geen CVA had. Ik vertelde ook dat ik vitamine B12 tekort had en het antwoord wat ik kreeg was: “hoeveel injecties moet u nog?” Ik wist genoeg, deze arts had niet genoeg kennis van B12 tekort. Ik heb geantwoord dat ik mijn hele leven injecties moest hebben.

De arts wilde me eerst ter observatie opnemen, maar ik wilde graag naar huis omdat ik er anders maar lag te wachten op een aanval. Ik mocht naar huis maar als ik een aanval kreeg moesten ze die opnemen.

Mijn moeder vroeg me later, toen ik het wegvallen een paar keer had gehad hoe vaak ik nu injecteerde. Dat was eens in de 5 of 6 dagen. Ze zei dat ik toch weer naar 2 keer per week moest gaan, want stel je voor dat het wegvallen te maken heeft met te weinig injecties. Dat heb ik direct gedaan. En dank zij mijn moeder ging het beter met me! Het wegvallen heb ik dus niet meer gehad! En zo konden we deze nare periode afsluiten.