Anderhalf jaar heb ik het zonder gedaan. De ene keer ging het beter dan de andere. Er waren tijden dat ik hulp nodig had. Hulp om naar boven te komen. Want we slapen boven. We hadden een heel plan om boven te komen. Gerry ging achter me staan en deed telkens één been een tree omhoog. Zo hielp hij me ook wel eens als we weg moesten en ik kon niet zelfstandig lopen. Hij achter mij en me helpen om naar voren te komen. Ja, je moet wat. Als hij over moest werken werd het lastiger. Dan moest ik het wel alleen doen. En met erge terugvallen kon het niet langer zo. Maar om nog weer een hulpmiddel aan te vragen….
Ik had al een rolstoel, een scootmobiel en dan nu weer een stapje verder? Ik wilde eigenlijk niet maar ik moest wel. Er kwam eerst iemand langs om te beoordelen of ik het ook nodig had. Dat gesprek verliep niet zoals verwacht. De man wilde zich eerst meer verdiepen in B12 literatuur (addison-biermer). Addison-biermer want ik heb een opnameprobleem en geen tekort. Ik werd dus in een hokje gestopt. Ik heb gevraagd of ik hem moest laten zien hoe ik de trap opkwam. “Kom maar mee” zei ik, “dan laat ik het zien”. Kelly hield me vast en we gingen naar de gang. Halverwege lag ik nog bijna languit, maar we gingen verder. Bij de trap aangekomen tilde ik mijn linkerbeen op, die bleef natuurlijk gewoon op de vloer staan want ik had er geen kracht in. “Wilt u het met rechts ook nog zien?” zei ik. Dat liet ik hem ook nog zien. Nou ja, ik liet hem dus niets zien, hij zag wel dat het niet ging. “Zo kom ik dus de trap op”, zei ik. Hij had genoeg gezien.
Een paar weken later werd de traplift gemonteerd. Moest ik nu blij zijn of verdrietig? Ik had het nodig natuurlijk, mijn familie had het me al zo vaak verteld en ik had het telkens nog afgewimpeld, maar het kon gewoon niet anders. Nu kon ik alleen naar boven. Wanneer ik wilde. Overdag, ’s avonds, ik was weer wat mobieler.
Op een avond wilde ik met de traplift naar boven, was moe en wilde lekker slapen. Ik ging zitten, drukte op de knop om naar boven te gaan. Daar aangekomen wilde ik de stoel draaien om eraf te gaan. Toen ik hem wilde draaien werd ik heel raar in mijn hoofd. Had het gevoel weg te vallen. “Gerry!” riep ik. “Kom!!!”. Hij was er direct, haalde me uit de stoel en legde me op bed. Wat was dit nou geweest? Gerry heeft me geholpen met uitkleden en mijn pyjama aangetrokken. We waren beide geschrokken en hoopten natuurlijk dat dit eenmalig was. Dat was helaas niet zo.