Zoals je kon lezen bij mijn vorige post waren de arts en ik het niet met elkaar eens. Ik heb altijd gezegd dat het aan mijn benen lag en niet “tussen mijn oren” zat. En daar bleef ik bij.  Gelukkig kreeg ik een naam van een arts die kennis had van vitamine B12 tekort. Zou ik überhaupt serieus genomen worden? Zou deze arts me kunnen vertellen of ik ooit weer uit de rolstoel zou komen? Ik zat er al een jaar in! Wilde weer kunnen lopen! Gewoon mijn eigen gang kunnen gaan. Het liefst wilde ik morgen wakker worden en me beseffen dat ik alles gedroomd had, dat ik een hele nare droom had gehad.

De dag van de afspraak met de arts kwam dichterbij en ik was best wel zenuwachtig. Ik had al veel artsen meegemaakt die me niet serieus namen, zoals de arts waartegen Gerry zei: “voel haar benen en voeten eens, die zijn altijd heel erg koud!” Haar antwoord was: “dat hebben heel veel mensen”. “Maar ze zijn ook vaak paars” probeerden we nog. Het hielp niet, we kregen geen antwoord. Het enige wat je dan nog wilt is naar huis, want je komt toch niet verder met deze arts.

We zijn ’s morgens vroeg vertrokken want het was een eind rijden en wilden natuurlijk niet te laat zijn. Maar  we waren veel te vroeg en zijn nog even het centrum in geweest en hebben daar een kopje koffie gedronken. Eenmaal in het ziekenhuis was het wachten tot we aan de beurt waren. We werden opgeroepen, eindelijk zouden we antwoord krijgen op onze vragen. De arts was een aardige man die oprecht geïnteresseerd was. Ik deed mijn verhaal en hij stelde vragen. Dit was de allereerste keer dat ik me serieus genomen voelde! Deze arts snapte me! Mijn klachten kwamen dus door het vitamine tekort! Eindelijk een arts die me dat letterlijk vertelde! Niks “tussen mijn oren”! Wat is het geweldig om dat eens van een arts te horen! Natuurlijk wist ik het wel, maar je wilt toch de bevestiging van iemand die er verstand van heeft.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik kreeg een brief van de arts met zijn bevindingen. Hieronder kun je een gedeelte uit de brief lezen:

Wat opvalt uit de onderzoeken die elders verricht waren was dat in ieder geval er antistoffen aangetoond werden tegen intrinsic factor, hetgeen een duidelijke verklaring voor de B12-deficiëntie  kan zijn. Wij weten dat bij B12-deficiëntie het heel lang kan duren voordat er duidelijk haematologische afwijkingen gezien worden. In de periode waarin dit zich niet voordoet kan er een breed scala aan neurologische klachten ontstaan, variërend van hyperestaesie tot krachtsvermindering. Het jammerlijke is echter dat, indien de deficiëntie  langer dan een halfjaar bestaat, een groot gedeelte van de neurologische klachten niet altijd  meer zullen verdwijnen.

Gezien de invaliderende klachten van patiënte lijkt mij eventueel aanpassingen in de woonsituatie wenselijk, indien dat tot de mogelijkheden behoort.

Conclusie: Breed scala aan neurologische klachten, die zeer wel gerelateerd zouden kunnen zijn aan langdurig B12-tekort.

# Hier kan ik het alleen maar mee eens zijn! Deze arts heeft kennis van B12- tekort en er zijn nog veel artsen die hiervan kunnen leren. Nog steeds zijn er veel patiënten die niet serieus genomen worden en een verkeerde of helemaal geen behandeling krijgen. Zeker bij B12 tekort.

Ik ben begonnen met de medicatie die deze arts voorgeschreven heeft voor de zenuwpijn. De eerste dagen was ik heel erg duizelig, maar daarna werd de pijn wat minder.

Ik ben benieuwd of jij ook  serieus genomen werd door je arts.