Zoals ik al aangaf ik mijn vorige blog, thuiszorg kregen we niet. Hoe moest het nu verder? Ik kon niets. Douchen kostte me al teveel energie. 9 januari was ik begonnen met injecties, 2 keer per week en de beginverergering hakte er goed in! Gelukkig bood mijn moeder haar hulp aan. Ze kwam elke doordeweekse dag om te helpen. Niets was haar te veel. Zo konden de kinderen gewoon naar school en mijn man naar zijn werk. Er was ondertussen al een thuiszorg bed gebracht en daar lag ik nu de hele dag op. Alles wat ik deed kostte me heel veel energie.

Ondertussen spookte er steeds iets door mijn hoofd. Ja, als je hele dagen op bed ligt heb je ook niet veel anders te doen met zo weinig energie. Mijn kinderen….

Ze waren heel vaak ziek.

Mijn dochter was heel vaak moe, had hoofdpijn, buikpijn en naar school gaan op fiets werd heel zwaar. En dat terwijl we maar 5 minuten van school wonen. Mijn moeder bracht haar toen met de auto heen. Paardrijden, haar hobby lukte ook niet meer. De energie had ze er niet voor.

Mijn zoon had ook heel vaak buikpijn en hoofdpijn. En hij was ook heel vaak moe. Eigenlijk had hij van baby af aan al gezondheidsproblemen. Koemelkallergie. Een reflux. Darmproblemen. Later, toen hij op voetbal zat en een wedstrijd had zei hij vaak dat het rennen zo zwaar werd. “Mam, het is net alsof mijn hart eruit gaat”. Ik ben toen met hem naar de huisarts gegaan en we kregen een verwijsbrief mee voor de cardioloog. Daar konden ze niets vinden. Weer later bij de kinderarts kreeg hij de diagnose hyperventilatie.

Op jonge leeftijd hadden ze allebei astma. Waren heel vaak benauwd en gebruikten pufjes. Ik heb direct de kinderarts gebeld en vroeg of er met bloedonderzoek vitamine B12 was geprikt. Dat was zo en ik vroeg de waarde. Veel te laag voor kinderen van die leeftijd. Dat heb ik haar ook gezegd en ze adviseerde om naar een kinderarts in het UMCG te gaan. Zo gezegd zo gedaan. Wat een fijne kinderarts! Er werden vragen gesteld en er werd bloed geprikt. Toen de arts me later belde met de uitslag schrok ik wel even: mijn dochter moest 3 x per week een injecties want ze had een ernstig vitamine B12 tekort. En mijn zoon 2 x per week.

Na een aantal injecties ging het beter met ze! Het betekent wel levenslang injecties. Want ze hebben, net als ik een opnameprobleem. Gelukkig had ik ondertussen geleerd om de injecties bij mezelf te zetten, dat deed ik dus ook bij mijn kinderen. Jarenlang tobben werd in één keer opgelost!