De vorige keer eindigde ik mijn verhaal dat ik de apotheek belde omdat het steeds slechter met me ging. Het was heel goed mogelijk dat de klachten kwamen door B12 tekort volgens de apotheker. Toen Gerry thuiskwam van het boodschappen doen, was het gevoel in mijn benen zo raar, alsof ze niet bij me hoorden! Ik vertrouwde het niet en heb de dokterspost gebeld. We konden direct komen. Het was nog een hele toer om naar de auto te lopen, ik liep helemaal voorover en natuurlijk heel moeilijk. Aangekomen bij de dokterspost waren we gelukkig direct aan de beurt. De dienstdoende arts onderzocht me en vertelde me waar hij aan dacht: een hersentumor. Dat kwam even binnen. Gelukkig had ik een paar weken daarvoor een MRI scan van mijn hoofd gehad en daar was niets op te zien en dat vertelde ik hem ook. Omdat hij verder niets voor me kon doen, moesten we naar Winschoten omdat daar een neuroloog was die dienst had. Het was glad op de weg maar ik ben nog nooit zo snel in Winschoten geweest. Eenmaal in het ziekenhuis werd er gelijk bloed afgenomen en werden er neurologische testjes gedaan. Toen de arts vroeg of ik ook ergens mee zat en mijn man antwoordde: “ja, ze zit ermee dat ze haar huishouding niet meer zelf kan doen” wist ik het antwoord al.

Dat ik niet meer kon lopen zat tussen mijn oren! Ik moest om even bij te komen opgenomen worden in het ziekenhuis. Ik heb nog gezegd dat ik vitamine B12 tekort had, maar dat hielp allemaal niet. Omdat we dichterbij Delfzijl wonen dan Winschoten konden we weer terugrijden. Dit was de eerste arts die dacht dat het “tussen mijn oren” zat maar zeker niet de laatste. Ik heb een paar dagen in het Delfzicht ziekenhuis gelegen en heb daar ook tegen de verpleging gezegd dat ik de artsen echt verschrikkelijk vond. Eén arts stond echt op een voetstuk, wilde niet met mij in discussie. Hij vond dat ik wel weer naar huis kon en alles maar weer moest doen! Ik kon niets! Niet lopen, alleen schuifelen! Ik moest dus maar mijn hele huishouding weer gaan doen. Dan zou ik me gauw weer beter voelen. En hij wilde het gesprek met mij niet aan gaan. In mijn dossier staat ook: we hebben patiënte verteld dat we voornamelijk een psychische oorzaak voor de klachten vermoeden. Hier was patiënte, uiteraard, niet ontvankelijk voor. We hebben haar naar huis laten gaan met enige hulp in de thuissituatie en revalidatiedagbehandeling. Wij adviseren verwijzing naar de psychiater. De internist werd nog in consult gevraagd in verband met de klachten over chronische vermoeidheid.

Laat ik nou de oplossing hebben voor mijn klachten:

Frequent injecteren met hydrocobamine en voldoende rust! Scheelt een hoop zorgkosten…

Psychiater? Omdat ik niet kan lopen? Er valt nog veel te leren door artsen omtrent B12 tekort. Er is een benaming voor wat ik had:

                                                       Beginverergering*

* Er is soms sprake van beginverergering na starten van de behandeling. Daar moet de patiënt echt doorheen. Het herstel is van vele factoren afhankelijk. Soms wordt al na enkele injecties de werking voelbaar, maar in andere gevallen komt dit pas na b.v. 15 injecties.